moja praca wzięła swój początek z fotografii wernakularnej, przeglądając portrety przodkiń zaobserwowałam charakterystyczne gesty, które sama powielam. Przy okazji przyglądania się tym portretom zapoczątkował się mój wewnętrzny proces analizowania własnej kobiecości, przekazanych mi wzorców kulturowych. Postanowiłam te przemyślenia, uwikłanie w wielopokoleniową kobiecą drogę uwiecznić na serii autoportretów, komentujących mój i znanych mi kobiet stosunek do przekazanych nam wzorów na życie.
W projekcie podejmuję próbę opowiedzenia o doświadczeniach kobiet żyjących w patriarchalnym systemie.
Doświadczamy go zbiorowo, przez pokolenia, różnie odbierając i często nie mając odwagi o tym rozmawiać nawet we własnym towarzystwie.
Pracując nad projektem ponad rok zanurzyłam się we własnej historii rodzinnej, archiwalnych albumach z portretami mojej matki, babci i prababki. Ich portrety, ugrzecznione i wystylizowane, do często jedynej fotografii w życiu, zainspirowały mnie do podjęcia tematu dyscyplinowania kobiet. Mimo wizualnego nawiązania do dawnej epoki i stylizowanej fotografii portretowej, używam autoportretu współcześnie i stawiam siebie jako reprezentantkę, ponieważ proces dyscyplinowania, uciszania i wymazywanie kobiet nadal trwa.
Salve Femina to również mój okrzyk pochwalny, na cześć tych odważnych, silnych i pięknych kobiet (pięknych nie tylko zewnętrznie), które stanęły na mojej drodze, podzieliły się historią i swoją siłą
